Konarscy obchodzą w tym roku dziesięciolecie działalności. Ich projekty, obejmujące elementy malarstwa, designu, małej architektury i instalacji site specific pojawiają się regularnie w przestrzeniach publicznych Warszawy, a ostatnio także innych, nie tylko polskich miast. Niektóre efemeryczne, chwilowe i ulotne, inne, jak "Pegazy" na Placu Krasińskich, znane są chyba każdemu Warszawiakowi i już na stałe zrosły się z krajobrazem miasta.
Konarscy nie oglądają się na oficjalne instytucje kultury, nie starają się zdobyć uwagi i uznania zawodowych kuratorów sztuki, zaistnieć w white cube'ach szacownych galerii. Od dekady konsekwentnie odrzucają klasyczną ścieżkę upowszechniania i popularyzowania własnego dorobku. Realizują kolejne projekty i umieszczają je tam, gdzie nie sposób ich przeoczyć: na ulicy, wprost przed oczami przechodniów. Jak sami mówią o sobie: "Miasto jest dla nas rodzajem dzikiej galerii, a my sami – galerzystami operującymi nieograniczonymi możliwościami wystawienniczymi."
Najnowsze przedsięwzięcie Konarskich jest eksperymentalnym projektem wystawienniczym o dwoistej naturze. To ekspozycja obrazów Beaty, godzącą tradycyjnie rozumiane, akademickie malarstwo sztalugowe ze spontanicznymi, pozasystemowymi, anarchistycznymi i nie dającymi się kontrolować działaniami plastycznymi rodem ze świata street artu. Rezultaty tego zderzenia/połączenia i dystans dzielący po czasie oryginalne płótna Beaty od ich ulicznych, wciąż ewoluujących awatarów ocenić można podczas wystawy w przestrzeniach budynku Cosmopolitan.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz